Over rijstvelden en reizen

Laten we maar met het goede nieuws beginnen, dan sluiten we straks wel met het slechte nieuws af. Met mijn voet gaat het stukken beter. Ik voel hem nog wel, maar dat mag geen naam meer hebben.
We staan vanochtend weer om zes uur op. Heerlijk geslapen! Rieneke was om twee uur weliswaar even wakker, maar ze sliep al gauw weer. Het ontbijt is net als gisteren eenvoudig, maar goed. Rond acht uur beginnen we aan de korte excursie door de rijstvelden. Dari, die ons begeleidt, komt met drie stokken aanzetten. Dat is natuurlijk om het voor toeristen net echt te doen lijken, is mijn eerste gedachte. Folklore. Al gauw blijkt dat ik me daarmee schromelijk heb vergist: we hebben op de rijstvelden de stok hard nodig om een beetje staande te blijven. We moeten namelijk over een razend smal paadje, van een glibberig soort klei, met kleine afdalingen en stijgingen. Nu snappen we dat een excursie door de rijstvelden gisteren na de forse regenbuien echt geen optie was: dan waren we zeker onderuit gegaan. Om de spanning er meteen maar even helemaal uit te halen: we hebben het zonder uitglijders volbracht!
De excursie duurde slechts een uur, maar het was meer dan de moeite waard. Dari praat in zijn beste Engels honderd uit. Hij beantwoordt al onze vragen, ook als hij ze niet begrijpt - dan vertelt hij gewoon wat en meestal is wat hij zegt dan nog reuze interessant ook. Hij wijst ons heel veel vruchtbomen aan, vertelt hoe de vruchten in het Indonesisch heten en vertelt bij vruchten die ook als medicinaal worden beschouwd bij welke ziekten ze worden ingezet. Vooral op de terugweg lopen we door een kampong - een sloppenwijk is dat niet, maar de huisvesting kun je gerust super basic noemen. Echt leuk, want ik weet niet of we op eigen houtje zo'n wandeling zouden maken.
Terug bij GG House pakken we onze spullen bij elkaar. Verbazingwekkend hoe weinig tijd het kost om weer reisvaardig te zijn! Toen ik vanochtend na het ontbijt de rekening ging betalen, was trouwens gebleken dat we straks tóch met z'n tweeën naar Bandung reizen: het andere stel heeft, zo vertelt de manager, besloten om met de bus naar Bandung te gaan. Dus moeten we toch de volle mep betalen: 700.000 roepia, een kleine 45 euro. Het is niet anders, maar het heeft ook zo z'n voordelen: als we na korte tijd al grandioos in de file zitten, zit Rieneke al gauw te slapen. Ik werk maar ff aan dit blog, probeer me weer wat woordjes Indonesisch eigen te maken en neem de tijd om het straatbeeld en de talloze mensen in me op te nemen. Zeker in de spits is het verkeer een chaos. Links en rechts worden auto's door scooters, bromfietsen en motors ingehaald - als chauffeur moet je ogen van voren en van achteren hebben. Het is vakantietijd en daarom extra druk op de weg. In de praktijk van het verkeer functioneert een enkele rijstrook gewoon als dubbele. Soms moet je daarvoor ook de halve of zelfs de hele berm gebruiken - maar als die er is, waarom zou je die dan niet gebruiken? Bovendien heeft iedere auto een claxon: in Nederland vergeten we dat gemakkelijk, maar die heb je toch ook niet voor niets? Daarmee kun je een ander even laten weten dat je plots links van zijn auto bent opgedoken, of laten merken dat hij ruimte voor je moet maken. Ook hier in Indonesië zie je op het midden van de weg naast gebroken ook ononderbroken strepen, maar die afwisseling lijkt vooral bedoeld om op de weg een leuke variatie te bieden: enige betekenis hoef je daaraan niet toe te kennen. Af en toe begeeft iemand zich moedig op staat om het verkeer proberen tegen te houden, zodat voetgangers ook eens een keer kunnen oversteken. Ze dragen geen bijzondere kleding zodat je zou kunnen gaan denken dat het om politieagenten of verkeersregelaars gaat, maar hebben wel een fluitje in de mond. Zou dit hun dagelijks werk zijn? Betalen voetgangers hem voor deze dienst? Geen idee.
We gaan over de Puncak-pas. Werkelijk een prachtige rit! Op een van de hoogste punten maken we een stop. Als we uitstappen komen natuurlijk ook hier weer allerlei mannen op ons af die ons van alles willen verkopen: fruit, groente, noten, andere etenswaren, kaarten, kalenders, speelgoed, etc. Maar echt opdringerig vind ik deze mensen allemaal niet. Dat heb ik al weleens anders meegemaakt...
We hebben een prachtig uitzicht op Bogor en op de theeplantages die Bogor aan alle kanten omringen, tegen de hellingen van de bergen op. Hier en daar zie je mensen tussen de thee aan het werk.
De reis naar Bandung duurt lang. Terwijl we om 9.15 uur vertrokken, arriveren we pas rond 14.45 uur bij 'New by Moritz' in Bandung. Eindeloos veel files, volgens de chauffeur door de vakanties. Ongelooflijk hoe druk. En telkens weer staat het verkeer volkomen vast. Dan valt het in Nederland allemaal reuze mee. We vinden trouwens Rotterdam sinds vandaag een super-schone stad. Als je ook maar een tijdje in Bandung loopt, begrijp je waarom sommige politieagenten die het verkeer staan te regelen een mondkapje dragen en waarom die jonge vrouw achter de kassa van de tolweg naast een prachtige hoofddoek ook een lelijk mondkapje droeg. De luchtkwaliteit moet in deze stad erbarmelijk zijn!
We hadden dus 5 1/2 uur nodig en dat is best veel. Vooral als je bedenkt dat onze chauffeur weer terug moet rijden. Al met al kost hem dit ritje met ons tweeën een uur of elf, twaalf en dan is die 45 euro opeens weer een schijntje...
De kamer die we bij 'New by Moritz' betrekken is wel zo'n beetje wat we verwacht hadden: basic, maar redelijk schoon en alles werkt. Geen airco, wel een ventilator. Daar kunnen we het die ene nacht prima mee doen, denken we, al is Rieneke blij dat we lakenzakken hebben meegenomen: die zullen we vast wel gaan gebruiken vannacht.
Nadat we onze bagage in de kamer hebben gedropt, gaan we naar het station. Echt super dichtbij, maximaal tien minuten lopen. Maar daar hadden we de accommodatie dan ook op uitgezocht, want de trein vertrekt morgen om 7.00 uur. Op het station moeten we nog even de print van onze online-bestelling inwisselen voor echte tickets. Het lijkt ons wijs om dat nu meteen maar even te doen en niet morgenochtend. Tot onze schrik staan er voor de loketten lange rijen - minstens twintig meter lang! Alleen bij het loket met de tekst 'reservations' en nog veel Indonesische woorden staat niemand. Daar gaan we dus maar heen: we houden niet van heel lang wachten en bovendien vermoeden we dat dit het aangewezen loket voor ons zou kunnen zijn. Of dat laatste klopt zullen we nooit weten. Wat we wel weten is dat de man achter het loket er zin in heeft en hij print zonder dralen de twee tickets voor ons uit. Binnen drie minuten zijn we klaar en lopen we langs de lange rijen wachtenden terug. We doen ons uiterste best om niet al te triomfantelijk te kijken. Rieneke denkt dat ons dat ook gelukt is.
Daarna wandelen we nog wat door Bandung - het regent inmiddels gestaag -, bekijken we enkele van de oude, koloniale gebouwen en gaan we een hapje eten. Nu ja, dat laatste moet ik enigszins relativeren: ik heb behoorlijk gegeten, Rieneke nauwelijks. Dat zit zó. We streken neer bij een echte Indonesische eetgelegenheid: met een menukaart in het Indonesisch en personeel dat geen Engels spreekt. We besluiten allebei een van de aanbevolen menu's te nemen en ons te laten verrassen. De rijst was goed, het vlees dat Rieneke erbij kreeg vervulde haar met afgrijzen. "Dit eet ik echt niet op, misschien is het wel rat!" Ik heb haar nog zover kunnen krijgen om er toch iets van te proeven, ze constateerde dat het best lekker was (zo is ze dan ook wel weer), maar heeft er verder niets meer van gegeten (zo is ze dan ook wel weer). Gelukkig zat er rijst bij, dus had ze toch wat. Droge rijst is ook zowat, dus vroeg ze of ze uit mijn kommetje met vlees wat jus mocht scheppen om door haar rijst te doen. Dat mocht - zo ben ik dan ook wel weer. Die jus (of saus, net hoe je het wilt noemen) bleek echter zo ontaarde scherp (doen je lippen en mond echt branden) dat ze tenslotte ook haar rijst liet staan. De schade bedroeg ongeveer twee euro.
Na deze ervaring lopen we terug naar onze verblijfplaats, onderweg gaan we een supermarkt binnen om voor Rieneke wat eetbaars te kopen...
In onze 'home stay' drinken we dan maar even een biertje. We gaan vast vroeg naar bed, want morgen moeten we er op tijd weer uit.

Bijna tot slot nog een paar uitsmijters:Mijn Sygic navigatiesysteem op de smartphone bevalt prima, is een goede keus geweest. Kostte weliswaar € 70, maar landen als Malawi en Indonesië zijn in die prijs inbegrepen, terwijl je anders dan bij bijvoorbeeld TomTom nooit meer hoeft te betalen voor (kaart)updates. Je kunt altijd snel vinden waar je ergens zit, en ook aangeven dat je al wandelend naar je bestemming wilt. Niet perfect, maar tot nu toe altijd goed genoeg.

In Indonesië hoeft je overhemd of shirt nooit bij de broek in - dat doet niemand. Heel prettig! Niet alleen wat luchtiger, maar gewoon ook veel gemakkelijker. Kunnen we dat in Nederland ook niet invoeren?

We zien hier uiteraard heel veel hoofddoekjes, maar tegelijk trekken mannen en vrouwen veel gezamenlijk op. Het is hier veel gewoner om een hoofddoek te dragen dan in Nederland, en hier is de hoofddoek dan ook veel minder een symbool waarmee je je van de rest onderscheidt en waarmee je je eigen identiteit benadrukt.

Wat wordt er hier veel gerookt! Overal. Door mannen wel te verstaan, want ik geloof niet dat ik vrouwen heb zien roken. Doen zij het niet? Of doen zij het vooral thuis? Hoe dan ook: ik moet toch eens kijken hoe Indonesië scoort als het gaat om longkanker en de sterfte daaraan. Die cijfers kunnen er nooit goed uitzien, denk je dan.
Longkanker en sterftecijfers?

Waarom rijden ze in Indonesië eigenlijk links? Lag rechts niet meer voor de hand, als voormalige Nederlandse kolonie? Weet ik ook nog even geen antwoord op. Ook nog eens nazoeken.

Tenslotte zoals beloofd het slechte nieuws: in ons blog kunnen we geen foto's van m'n fototoestel opnemen. Dat is de prijs die we betalen voor het feit dat we m'n Lenovootje thuis hebben gelaten.
Als dat het slechte nieuws van vandaag is, dan begrijp je: het gaat best goed. -;)