Struinen door Solo

Vanochtend gaan we om ongeveer negen uur op pad. In Solo zijn niet veel bezienswaardigheden. In de omgeving zijn diverse tempels die volgens de boekjes de moeite van het bezoeken waard zijn, maar na de Borobudur en de Prambanan hebben we niet de neiging om nog meer tempels te bezoeken. Naar Solo zijn we vooral gekomen omdat het hier allemaal traditioneler zou zijn dan in Yogya, en er niet zoveel toeristen komen. Blijkt allebei te kloppen, en dat maakt het ook zo leuk. Vanouds is er veel rivaliteit tussen Yogya en Solo, en je kunt wel zeggen dat Yogya het in de meeste opzichten van Solo gewonnen heeft. Yogya was bijvoorbeeld een centrum van opstand tegen de Nederlandse overheersing, terwijl men in Solo in de jaren na de tweede Wereldoorlog vooral de Nederlanders bleef steunen. Men zegt dat de radicale islamitische beweging in Indonesië zijn bakermat in Solo heeft liggen. Hier kan het in spannende tijden soms onrustig zijn, want de mensen in Solo kunnen explosief zijn, lezen we. Misschien een soort verongelijktheid dat de stad niet zó meetelt als men zou willen en men in eigen optiek ook verdient?
We nemen eerst de tijd voor Pasar Klewer. Daar zijn we gisteren ook al even geweest, maar toen gingen veel kraampjes al sluiten. Hier wordt bijna uitsluitend kleding verkocht, vooral batik.
De gangetjes zijn hier uiterst smal en het is er druk. Dat betekent dat je hier niet kunt zijn zonder voortdurend lichamelijk contact met anderen: mannen en vrouwen. Best apart: op die manier schuur je onophoudelijk met je lichaam tegen dat van traditioneel-islamitisch geklede vrouwen met hoofddoek aan (en omgekeerd). Dat zie ik me in Nederland nog niet zo gauw doen ;-), maar hier gaat dat gewoon zo: op een andere manier kun je je niet door deze markt heen wurmen...
Ondertussen zie je aan alles dat deze markt op geen enkele manier op toeristen is gericht: hier koopt en verkoopt de lokale bevolking. Het betekent ook dat de waren die er worden aangeboden niet veel kosten, maar evenmin van erg goede kwaliteit zijn. Volgens ons veel Zeeman- en Wibrakwaliteit. Later op de dag stappen we ook even een winkel binnen waar alleen de ongetwijfeld kleine, rijke bovenlaag kan kopen. Daar kost een overhemd met gemak € 60 (terwijl je op Pasar Klewer vaak niet meer betaalt dan twee euro). Maar de kwaliteit is daar dan ook top. Wonderlijk hoe snel je dat een beetje gaat zien. Bij batik van goede kwaliteit is er geen verschil te zien tussen de ene kant van de stof en de andere, en de kleuren zijn mooi diep; mindere kwaliteit is fletser, en maar één zijde van de stof is mooi.
Mede omdat hier niet veel toeristen komen, zijn de mensen op deze markt extra in voor een praatje. We vallen natuurlijk ook veel meer op... Er zijn jammer genoeg zo weinig mensen die een beetje Engels spreken! Maar als we proberen in gesprek te raken, luisteren al gauw anderen om ons heen mee en mengen Ze zich zo goed en zo kwaad als dat gaat in het gesprek. Als we een meisje ontmoeten dat al enkele keren in Nederland is geweest en goed Engels spreekt, krijgen we de indruk dat de mensen om haar heen maar wàt trots op haar zijn.
We kopen niets. Ik was dat toch al niet van plan en Rieneke is te kritisch om tot een aankoop over te gaan. Ze zag wel een paar leuke tassen, maar de afwerking aan de binnenzijde beviel haar niet: bij al deze tassen plastic-achtig materiaal...
Na een uur of twee duiken we een supermarkt in om wat eenvoudig voedsel te kopen. De supermarkt heet Luwes en je ziet meteen dat hier alleen welgestelde burgers komen: je ziet het aan hun kleding, maar ook aan het assortiment in de winkel.
Daarna kruipen we nog een tijdje door de batikmarkt - totdat we er genoeg van krijgen en op zoek gaan naar het TIC om ons te laten informeren over de bussen die naar het vliegveld rijden.
We lopen langs een kraampje met allerlei - vooral gefrituurde - Indonesische etenswaren. Het ziet er allemaal wat vet, maar toch gezond uit. Voor een euro kopen we wat, het meeste is echt lekker. Wel wonderlijk dat zo'n kraampje precies tegenover de moskee staat: het is ramadan, en is het dan wel zo slim om de mensen bij het verlaten van de moskee lekker te maken met zulke etenswaren? De vrouwen achter het kraampje lijken ons - aan de kledij te zien - eveneens moslim... Of is dat juist goed, zo'n aanbod als je de moskee verlaat: word je juist zó getraind om de grootste verleidingen in het leven te weerstáán...?
Na het bezoek aan de exclusieve batik-winkel en het TIC gaan we ergens een biertje drinken. We zijn dan inmiddels de heetste uren van de dag ingegaan.
We gaan naar Istana Griya terug en genieten van onze rust, lezen ons wat in voor de komende dagen. Henriëtte belt ons om afspraken te maken over morgen. Ze wilden ons van het vliegveld komen afhalen, maar dat gaat niet lukken omdat ze een begrafenis hebben. Dus gaan we een taxi nemen. Ze adviseert ons om haar even te bellen zodra we bij een taxichauffeur staan: zij kan dan even in het Indonesisch met hem overleggen. Dat is een prima voorstel, want we hebben geen idee wat een redelijke prijs voor die rit zou zijn, en je betaalt al gauw teveel. Over dat laatste zegt Henriëtte echter, dat we daar op Sumatra niet zo bang voor hoeven te zijn: dat ligt echt anders dan op Java... Verder probeert ze te peilen wat voor soort overnachting onze voorkeur heeft. Ze heeft twee opties: een hotel tien kilometer bij hen vandaan, of ten huize van een ouderling van hun kerk, wiens vrouw Engels spreekt. Daar hoeven we niet lang over na te denken: de tweede optie is de meest aantrekkelijke.
We eten weer tegenover Istana Griya. Eenvoudige, maar goede vegetarische maaltijd, met veel groenten, Tofu en tempe.
Daarna lopen we Solo nog even in. Het is avond en dus donker, maar het verkeer lijkt nog even druk als overdag. Bij de geldautomaat van de Rabobank nemen we geld op. Tot onze stomme verbazing is het maximale bedrag dat we kunnen pinnen niet 1,5 miljoen roepia (zoals bij andere geldautomaten die we tot nu toe gebruikten), maar slechts 1 miljoen roepia (60 euro). Niet zo leuk als je bedenkt dat je per transactie kosten aan je bank betaalt.. Je zou toch verwachten dat je met een Rabobank-pasje eerder méér dan minder dan gebruikelijk zou kunnen opnemen... Als ik terug ben in Nederland toch maar eens een klacht indienen... ;-)
De rest van de avond (maar het is al negen uur vóórdat we terug zijn) lezen we, om vervolgens goed op tijd te gaan slapen. We zijn benieuwd naar de komende dagen...