Ambtsjubileum in verkiezingsland

Tussen elf en twaalf uur worden we gehaald voor het transport naar Bukit Lawang. We ontbijten om zeven uur en willen dan nog graag Medan even inlopen. We zijn door tante Agnes gewaarschuwd: bijna alles is vandaag vanwege de presidentsverkiezingen dicht. Dat vinden we helemaal niet erg, want we hoeven niet zo nodig te winkelen of zo. We zijn vooral benieuwd wat we door Medan lopend van de verkiezingen zullen merken.
Als we rond acht uur op pad gaan, zijn veel straten zo goed als uitgestorven. Het straatbeeld is dus echt totaal anders dan je in een grote stad als Medan zou verwachten. Dat moet wel door de verkiezingen komen. We komen één supermarktje tegen dat open is. Prompt kopen we daar natuurlijk ook wat: cola, en verder wat proviand voor onderweg.
Pas als we teruglopen naar ons guesthouse komen we een stemlokaal tegen. Buiten uiteraard, want dit is Nederland niet. We nemen de tijd om alles in ons op te nemen en maken foto's. Leuk om daar even te zijn. Mensen die stemmen, moeten hun pink in inkt dompelen, zoals dat in veel andere landen ook gebruikelijk is: zo proberen ze fraude tegen te gaan. Later die dag praat ik op onze volgende locatie met een bediende die blij is dat de nummer 2, Jakowi, gewonnen lijkt te hebben. Zij vindt het leuk om met gekleurde pink en al op de foto te gaan. Zij vertelt ook dat de stembureaus van 9.00 tot 13.00 uur open waren. Daar verbaas ik me over: bij ons zijn de stembureaus van 7.00 tot 21.00 uur open!
Als we bij het guesthouse aankomen, moeten we weer aanbellen: de boel gaat blijkbaar niet alleen 's nachts stevig op slot, maar ook overdag. Je voelt je haast bezwaard om aan te bellen, want een van de twee oudjes moet dan voor je in de benen komen...
We rekenen af en schrijven kort iets in het gastenboek. Iets na elf uur is de taxi er al. Super!
De wegen zijn hier ook niet altijd even best, maar toch stukken beter dan degene die we in Zuid-Sumatra hebben meegemaakt. Onderweg leuke gesprekken met Lisanne: over haar werk en hoe ze het vindt om freelancer te zijn, bijvoorbeeld. Ze heeft eigenlijk nog nooit met een dominee zitten praten, behalve een keer voor een interview. Ze is heel geïnteresseerd - maar daar ben je ook journalist voor, natuurlijk... De tijd vliegt om.
Als we in Bukit Lawang arriveren, weten we nog steeds niet waar we zullen verblijven. We gaan eerst maar eens met Lisanne mee naar de plek waar zij geboekt heeft: Rain Forest. Ze hebben er, zo vertellen ze, nog een 'doubleroom' beschikbaar. Ze laten hem ons even zien: kamer met televisie en warm water, maar de prijs van IDR 200.000 per nacht (exclusief ontbijt) vinden we aan de hoge kant. En ondanks het feit dat Nederland vannacht tegen Argentinië speelt (ik denk dat het 0-0 blijft en Nederland na het nemen van strafschoppen verliest) hoeven we geen tv. Als we dat aangeven, blijken er nog kamers beschikbaar die de helft kosten. Zo'n kamer nemen we, want die ziet er prima uit.
We maken meteen onze plannen voor de komende dagen: morgen de jungle in en genieten van deze prachtige plek, vrijdagochtend om 08.30 uur met de dagelijkse (toeristen)bus naar het Toga-meer. Dat kan hiervandaan prima geregeld worden.
Vóórdat het donker wordt maken we een wandeling door de straat waaraan naast Rain Forest nog tal van andere accommodaties en restaurants liggen. Overal horen en zien we apen: in de bomen, op daken, op de grond... We staan stil bij een plek waar wat commotie is. Op een tafel ligt een jongen van een jaar of tien. Je ziet zo, dat er met hem iets aan de hand is - maar wat? Dat leggen ze graag uit. Tijdens spel met andere jongens is hij lelijk ten val gekomen. Het lijkt er op dat er in zijn linkerarm (net boven de elleboog ) iets gebroken is. Naar de dokter, de huisartsenpost of de eerste hulppost? Dat is er hier niet bij. Ze hebben een masseur gebeld. Die komt de arm van de jongen masseren en daarna met bladeren van de bananenboom 'omzwachtelen'. We lopen verder. Als we later teruggaan, arriveert net de masseur op zijn scootertje. We kijken een tijdje toe hoe hij zijn werk doet. Voorzichtig tast hij de hele bovenarm van de jongen af. Af en toe kermt het jochie van pijn. Zonder röntgenfoto's en andere hulpmiddelen moet deze masseur blijkbaar proberen het gebroken bot te zetten, zodat het goed kan genezen. Hoe succesvol zal hij daarin wezen?
We eten prima bij de locatie waar we verblijven. Daarna sturen we een appje naar onze meiden om hen uit te nodigen vanavond op deze locatie mijn ambtsjubileum te komen vieren. Vandaag is het namelijk precies 25 jaar geleden dat ik in Nigtevecht door ds. Hans Schouten (inmiddels RK priester) en ds. Bert Faasse tot predikant bevestigd werd. Helaas komt er niemand opdagen, zodat we dit heuglijke feit met z'n tweetjes moeten vieren. ;-) Maar dat lukt prima, zeker na een hartstikke tof videootje van Marianne...