Ontmoetingen en ontdekkingen te voet

Zaterdag namen we de scooter, gisteren de mountainbike, vandaag gaan we lopen. Dat is echt super, zo'n streek op die verschillende manieren verkennen. We kunnen dat iedereen aanraden! Duidelijk is vandaag in elk geval dat je al lopend op plekjes komt waar je anders aan voorbij zou gaan en met mensen praat die je op de scooter of de fiets niet te spreken zou krijgen....
We vertrekken na ons ontbijt. Daar hebben we trouwens ruim de tijd voor genomen. Gisteravond hadden we de video gedownload die Arnold Cremer had gemaakt van de praktische oefening die de tweede kandidaat voor de functie van kerkmusicus met een groep gemeenteleden had gedaan. Later op de avond hebben we die bekeken en beluisterd. Vanochtend trof ik hierover nog een mailtje van Gert-Jan Bremmer in m'n mailbox aan, dat ik na het ontbijt beantwoord.
Het is net kwart over negen geweest als we (met nu weer eens de wandelschoenen aan) voor onze wandeling vertrekken. Ons eerste doel: de waterval die er in de buurt moet zijn. Het eerste stuk lopen we langs de verharde weg. Niet het meest interessante stuk, hoewel we op dit stuk al even stoppen bij een man die bezig is zijn rijst in de zon te drogen. Jammer genoeg verstaat hij geen Engels, maar als we toestemming vragen om even een foto van hem te maken begrijpt hij wat we bedoelen en geeft hij te kennen dat dat prima is.
We steken de weg van Ambarita naar Tomok over en vinden een pad dat volgens onze kaart naar de waterval moet leiden. Het is in elk geval een prachtig stuk om te lopen, voor het grootste deel in de schaduw van alle bomen om ons heen. We komen weer talloze prachtige graven tegen. Eén ervan heeft prachtige bijbelse taferelen, zoals dat van het laatste avondmaal en dat van de herder die een schaap op zijn schouders meetorst.
Vóór een huis op een driesprong zijn enkele vrouwen bezig grote bladeren af te snijden. Ze snijden telkens het blad in de lengterichting aan weerszijden weg en houden dan de nerf over. Gelukkig spreekt een van de vrouwen redelijk goed Engels en ze legt ons graag uit wat ze aan het doen zijn: de stelen die overblijven worden bijeen gebonden om er een bezem van te maken. De bladeren zijn leliebladeren.
Ze maken de bezems voor de verkoop. Daar zullen ze misschien best wat aan kunnen verdienen, want bezems worden hier in Indonesië vaak gebruikt. Of we nu bij mensen thuis waren of hier in Homestay Bagus Bay, overal wordt de bezem regelmatig gepakt en alles weer even schoongeveegd. Ze pakken vaker de bezem dan wij de stofzuiger, is mijn indruk - ondanks het feit dat je binnen geacht wordt je schoenen uit te doen.
De vrouwen willen zoals vrijwel alle Indonesiërs graag weten wie we zijn, waar we verblijven en wat onze plannen zijn. Als we hen vragen (we staan immers op een driesprong) welke kant we op moeten voor de waterval wijzen ze ons naar links. Maar ze vertellen ook, dat de waterval geheel droog staat. Feitelijk is er op dit moment dus geen waterval te zien... Goed dat we dat weten! We besluiten om dan maar de andere kant op te lopen, want zo komen we - bevestigen de vrouwen - in Ambarita. Dat moet een mooie wandeling zijn, en dan kunnen we bij de ATM in Ambarita wellicht weer geld opnemen. Doordat we twee dagen langer blijven dan gepland, hebben we meer contanten nodig om morgen alles te kunnen betalen.
We krijgen geen spijt van deze beslissing, het is een prachtige wandeling, bijna voortdurend in de schaduw. En jonge vrouw gaat ons voorbij met een kindje in haar draagdoek. We groeten haar hartelijk. Ze groet heel vriendelijk terug, loopt ons voorbij, aarzelt, draait zich om en begint in het Engels uit te leggen dat ze met haar kindje op weg is naar een soort consultatiebureau: haar zoontje van negen maanden moet een inenting ontvangen. We praten maar een paar minuten met haar, maar wat is dat leuk!
Ze heeft haar bestemming bijna bereikt, want als ze verder gaat zien we haar een gebouw inlopen. In hetzelfde complex is ook een school, daarnaast staat een kerkgebouw van de Huria Kristen Batak Protestan, de protestants-christelijke kerk van de Bataks (hetzelfde kerkverband waar we gisteren een dienst en een deel van een jongerenfestival meemaakten). Terwijl we rustig het kerkgebouw bekijken (rechts staat een oud kerkgebouw dat nu als schuur dienst lijkt te doen, links staat het nieuwe), komen er kleine kinderen uit de school. Het lijkt er op, dat voor hen de schooldag er al op zit en dat ze naar huis gaan, al is het nog maar half elf. Maar goed, de scholen beginnen vaak al om zeven uur, en misschien hebben de kleintjes kortere schooldagen? Als ze zien dat ik van één van hen een foto maak, heb ik meteen een groepje van vijf, zes kinderen om me heen die allemaal óók op de foto willen. Ik vraag hen om op een trapje bij de kerk te gaan staan. Zodra ze door hebben wat mijn bedoeling is, doen ze dat meteen: keurig in hun schooluniform (met witte overhempjes) poseren ze maar wat graag. Ze bekijken op het schermpje van mijn toestel het resultaat, joelen en rennen dan huiswaarts. "Terima kasih", roep ik hen achterna en dat vinden ze merkbaar leuk.
Even later staan we weer op een driesprong en er is niemand in de buurt aan wie we de weg kunnen vragen. We besluiten linksaf te gaan, om zo ver mogelijk bij de verharde weg uit de buurt te blijven. Al gauw blijkt dat dit geen doorgaande weg is, maar naar huizen leidt en dan dood loopt. Ook leuk, trouwens! Hier geen toeristen, maar echte Batakwoningen in alle soorten en maten. Ze zijn bijna allemaal van hout. Sommige zien er echt armoedig uit, maar zo te zien zijn ze wel allemaal op het elektriciteitsnet aangesloten. De meeste zien er verlaten uit. Meer dan eens ligt er een hond. In Indonesië zien we overal best veel honden, maar het gebeurt maar zelden dat ze aanslaan. Ze zijn vaak even vriendelijk als de Indonesiërs zelf. Meestal liggen honden een beetje te slapen of struinen ze wat rond, maar het lijkt hier bijna nooit tot hun taak te behoren om te waken.
Als we mensen zien, zijn het meestal vrouwen met kleine kinderen om hen heen. Mannen en vrouwen die niet op kinderen hoeven te passen zijn allemaal de deur uit, zo lijkt het. Aan het werk op de rijstvelden, bijvoorbeeld. Anders dan in Nederland wonen in Indonesië landbouwers zelden bij het land dat ze bewerken. Meestal moeten ze een korte of langere reis maken om op hun werk (het land) te komen.
We keren om waar we niet verder kunnen. We slaan nu de andere weg in, maar komen al spoedig opnieuw bij een driesprong. Nergens staat natuurlijk een wegwijzer. Wel zien we een eindje verder een huis waar kinderen zijn en ook een moeder. Daar vragen we het even. Je hoeft alleen maar vragend Ambarita te zeggen en ze wijzen je meteen welke kant je op moet. Bij de moeder staan ook twee kleine kinderen die ik daarnet bij de school gefotografeerd heb. Blijkbaar is onze verschijning aanleiding om daarover tegenover hun moeder te vertellen, want ik hoor in wat ze tegen haar zeggen het woord 'foto' vallen. We danken en groeten hen hartelijk, dat kunnen we ondertussen wel in het Indonesisch...
Bij een verlaten Batakhuisje zien we een met grote takken gemaakte afscheiding waarin twee schattige kleine varkentjes staan. Even een foto van maken. We komen dichterbij, ze beginnen te knorren. Daarnaast - zien we nu - staat ook een groot, zwart varken. Die schrikt er blijkbaar zó van dat wij naderen, dat hij met een grote sprong zich over de afscheiding wurmt en zo als het ware uit zijn hok ontsnapt. Oei, als dat maar goed gaat! We zullen het dier met geen mogelijkheid terug in zijn hok krijgen. Het huis oogt verlaten. Hopelijk blijft dit varken rond het huis hangen en gaat hij niet dwalen. We hebben daar wel vertrouwen in, want zijn twee kinderen lopen zowiezo al los rondom het huis. Of blijven die kleintjes hier in de buurt omdat moeders toch niet weg kan (kon)...?
We bereiken het dorp Ambarita. De geldautomaat blijkt nu buiten bedrijf. Het lijkt wel alsof ze de stekker er gewoon uitgetrokken hebben... Geen briefje of mededeling te zien dat hij buiten bedrijf is.. We rusten even uit, drinken wat water en lopen dan naar een kraampje waar ze staan te bakken. We hebben wel zin in wat en kopen zes stukken gebakken banaan à 1.000 roepia. Kost dus bij elkaar ongeveer veertig eurocent.
We besluiten een locaal busje te nemen terug naar Tuktuk, een kleine drie kilometer. We vragen eerst maar eens aan de chauffeur van een gereedstaand, redelijk luxe busje wat hij voor dat traject vraagt. Hij schrijft het bedrag op een briefje: 100.000. Dat is echt veel geld voor hier: zo'n zes euro! Daar trappen we niet in. We gaan maar alvast een eindje lopen, dan komt ons vroeg of laat wel een busje achterop, al toeterend om ons ertoe te verleiden mee te rijden. Even verderop staat echter weer een busje klaar. Hij gaat niet naar Tuktuk, maar naar Tomok. Hij kan natuurlijk wel stoppen bij de afslag naar Tuktuk, maar we besluiten mee te rijden naar Tomok. Daar hadden we pas twee geldautomaten gezien, misschien doet een van beide het wel. Bovendien is het straks dan een leuk wandelingetje terug naar Tuktuk. De man vraagt 5.000 roepia voor het traject Ambarita - Tomok (ongeveer 5 kilometer), en we herinneren ons uit Lonely Planet dat dat voor zo'n afstand een schappelijke prijs is. Dus komen we voor in totaal nog geen zeventig eurocent gemakkelijk in Tomok. Verder zitten er uitsluitend jongens van een jaar of veertien, vijftien in de bus die uit school komen. De bus stopt onderweg als ze roepen - officiële haltes bestaan er onderweg natuurlijk niet.
In Tomok vangen we bij beide ATMs bot: bij alle twee hangt een briefje met in de kop het woord 'maaf' (sorry, het spijt ons). Dan weet je wel hoe laat het is...
Dus gaan we aan de wandeling van Tomok naar Tuktuk beginnen. Niet echt een mooi stuk - we lopen voortdurend langs de gewone weg. Maar ook dan is er altijd van alles te zien. Veel kippen - zonder kuikentjes in de buurt zie je ze bijna nooit! En bussen die schoolkinderen vervoeren, waarbij er ook bóven op de bus kinderen zitten...
Bijna terug bij onze stek zien we het mannetje staan dat zaterdagavond bij de muziek- en dansavond in het Engels de liederen aankondigde. We maken een praatje met hem. Hij heeft een (tweedehands) boekwinkeltje annex 'Tourist information centre'. Vol trots vertelt hij dat hij ook veel Nederlandse boeken heeft...
We gaan verderop eten, bij Today'a café - aanbevolen in Lonely Planet, eerder al naar gezocht, dankzij dit mannetje gevonden.
Onderweg daar naar toe komen we langs een winkeltje waar je ook geld kunt wisselen. We informeren naar de koers die ze hanteren: IDR 15.300 voor een euro. Die is een fractie ongunstiger dan wanneer je biljetten uit de geldautomaat trekt, maar je betaalt niet twee euro per transactie en in Homestay Bagus Bay hanteren ze een koers van 1 op 13.900. Dus halen we onze euro's tevoorschijn en wisselen we honderd euro.
Het eten bij Today's cafe is heerlijk en het zijn aardige mensen ook. Een aanrader!
Daarna lopen we terug naar ons stekkie. Op de smartphone lees ik de cijfers en statistieken die Mytracks geeft: ongeveer vijf kilometer met de bus afgelegd, zo'n dertien kilometer gewandeld. Het is half drie, tijd om een lekkere koude douche te nemen en te relaxen...

P.S. Veel foto's gemaakt vandaag, maar allemaal met m'n fototoestel. Aangezien ik m'n Lenovootje niet bij me heb, moeten jullie op de foto's van vandaag wachten totdat we thuis zijn. Sterkte! ;-)