De dag van vertrek

Na een korte nacht (om ongeveer twee uur gaan slapen, om zeven uur weer op) is de dag van vertrek aangebroken. Maar 't is genoeg, slapen doen we in het vliegtuig wel weer: bijna 14 uur vliegen van Amsterdam naar Jakarta. Non-stop. Na een selfie bij de voordeur van ons huis vertrekken we met de bus naar station Lombardijen, waar we nog een selfie maken. Schot in de roos, want als we die naar onze kinderen appen, krijgen we zeer bemoedigende reacties ;-).
In de trein (IC Direct) probeer ik me een beetje mentaal op de reis voor te bereiden. Wat zal het mooiste van alles zijn, wat het moeilijkst? Wat het laatste betreft: ruim drie weken zonder m'n Lenovootje (ultrabook), overleef ik dat? Heeft iets van een vastenperiode... En wat ik ook thuis heb gelaten: mijn vulpen. Gaat anders altijd mee, recent ook nog naar Malawi. Kortom: voor ons doen redelijk basic ;-) Aan bagage hebben we één prachtige rugzak, geleend van Dignus en Miranda. Daar zit 15 kg aan bagage in. Verder alleen handbagage: tas met fototoestel etc., en een dagrugzak. Kijken of ons dat gaat lukken...
Verder kijken we alleen maar naar deze reis uit. Twee maanden geleden zaten we in Malawi, en nu op reis naar Indonesië. Wat is er met ons aan de hand? ;-)
We vertrekken iets later dan gepland, maar dat mag geen naam hebben. Best een lange reis - tussen de 13 en 14 uur in een vliegtuig zitten. Vooral als we opstijgen, krijg ik een beetje de rillingen. Heb ik wel vaker. Vooral van opwinding: wat een enorme kracht hebben die motoren als de piloot het opstijgen inzet! Kan me vooral tijdens opstijgen en dalen goed voorstellen dat veel jongetjes piloot wíllen worden, al heb ik die ambitie nooit gehad. Het moet een heerlijk gevoel geven - niet alleen aan het roer te staan, maar zo'n enorme kolos veilig de lucht in te brengen en weer aan de grond...
Rond half zes (NL tijd) begint het hier en daar in het vliegtuig onrustig te worden. Overleg met de stewardessen, daarna klinkt het: "Yes!" Het sportkanaal dat je op je privé-schermpje kunt bekijken gaat de wedstrijd Nederland-Chili rechtstreeks uitzenden! Mijn buurman en enkele andere passagiers haasten zich naar de toilet: het oranje shirt gaat aan. Het heeft toch echt iets van een ritueel: eerder kan de wedstrijd niet beginnen. Zoals sommige christenen zich in het zwart hijsen als ze een kerkdienst bezoeken. Laten zien dat je verbonden bent, er bij hoort. Ik denk aan de discussies in Trouw de afgelopen weken. Religie is verbondenheid...
Ik kijk met een half oog. Eigenlijk interesseert het me weinig. Komt het omdat Nederland zich toch al geplaatst heeft? Door de discussies met Marianne? ;-) Omdat we Nederland uit zijn? Omdat we vakantie hebben? Ik ben op dit moment meer in Indonesië geïnteresseerd - dat is in elk geval een feit. Verdiept in Lonely Planet (op onze e-reader) en de Dominicusgids (papieren versie, gekregen van Reinier Bremmer). Programma voor de eerste week eindelijk goed op een rijtje krijgen, waar ik de afgelopen weken door alle drukte niet aan toe kwam. Af en toe overleggen met Rieneke, die zich al veel meer verdiept heeft en al veel in haar hoofd heeft zitten...
Nederland wint met 2-0. Daar gingen - althans in ons vliegtuig - wel de nodige vloeken aan vooraf, omdat Nederland bij tijden erg slecht speelde, naar ik vernam...
Als de wedstrijd afgelopen is, is het al lang nacht. Tenminste: in Indonesië. Op die tijd stellen we ons maar alvast in.
Al vliegend komen we dichtbij (= soms niet meer dan tientallen kilometers verwijderd van) Berlijn, Praag, Boedapest, Kiev, Bagdad, Mosul... Bij al die steden zie ik wel wat vóór me: in Berlijn, Boedapest en Praag zijn we de laatste jaren eens of vaker geweest. Maar Kiev en Mosul... - dat roept veel op. Vooral de wetenschap dat christenen de laatste maanden Mosul massaal ontvluchtten... Het speelt zich zo ongeveer onder ons af: dáár leven zij, dáár worstelen zij, dáár schreeuwen zij soms wanhopig tot God. En wij.vliegen er over heen - zo'n kilometer of elf hoger bevinden wij ons. Even hang je er boven, ben je er tamelijk dichtbij. En toch ook weer niet: een paar minuten later ben je al weer ver van hen verwijderd. Toch wel bizar...