Jarig in Indonesië

Vandaag is het een bijzondere dag. Tante Corrie wordt negentig en ook Rieneke is jarig.
Toen we vannacht naar bed gingen, liep het al tegen twaalf uur. We hadden gewoon heerlijk lang buiten gezeten, aan het water. Voordat we ter afsluiting van de dag onze gebeden deden, hebben we eerst nog even stevig doorgesproken over de vraag wanneer Rieneke's verjaardag nu eigenlijk begint: om twaalf uur Nederlandse tijd of om twaalf uur Indonesische tijd? Dat maakt natuurlijk nogal uit, 't is toch vijf uur tijdsverschil! En je wilt je vrouw natuurlijk niet te laat, maar ook niet te vroeg feliciteren... We hebben in goede harmonie besloten dat we ook hierin de Indonesische tijd aanhouden. Na onze gebeden was het twaalf uur geweest, dus het eerste wat ik toen deed, kun je raden: haar feliciteren met haar verjaardag. Daarna hebben we samen het leuke felicitatiefilmpje bekeken dat Marianne twee dagen eerder had gemaakt en me alvast had toegestuurd. Dat was alvast een mooi cadeau.
We hebben prima geslapen, maar om zes uur zijn we alweer wakker. We doen rustig aan (koud douchen gaat prima, maar kost wat meer tijd), maar als we om tien over zeven willen ontbijten zijn we daarvoor te vroeg: blijkbaar kan dat pas vanaf half acht. De andere gasten zijn daarvan blijkbaar allemaal op de hoogte of ze zijn lui: we zijn bijna de enigen die al willen ontbijten. Het wachten wordt echter beloond, want het ontbijt is prima. Rieneke neemt Scrambled eggs met toast, zelf ga ik voor Bacon, eggs and tomato on toast. Kosten: IDR 15.000 respectievelijk IDR 25.000. Daarnaast nemen we thee en een yoghurt shake (Lassi): Rieneke 'mixed fruit', ik 'banana'. Allebei IDR 15.000, dus ongeveer een euro.
Na het ontbijt gaan we naar het zaakje tegenover onze overnachtingsplek. Dat verhuurt namelijk fietsen en scooters. Daar onthul ik Rieneke mijn knalkado: een dagje scooteren over dit eiland ;-). We hebben nog nooit op een scooter gezeten, dus als je 55 bent wordt dat wel een keer tijd. De mevrouw die de scooters aan ons verhuurt lijkt er niet zoveel vertrouwen in te hebben: "kunnen jullie dat wel?", "Pelan pelan (= langzaam) en "safe body, no assurance". We proberen haar zo goed mogelijk gerust te stellen (helemaal de waarheid vertellen kun je dan uiteraard niet), betalen haar 160.000 roepia (ongeveer tien euro voor twee scooters, inclusief brandstof), luisteren aandachtig naar haar instructies en vertrekken. 't Is natuurlijk gewoon een kwestie van leren aanvoelen en dat gaat best snel. Het weer zit alleen maar mee: volgens onze informatie is er vanochtend 99% kans op regen, maar er valt geen druppel. Als we om ongeveer negen uur wegrijden is de temperatuur aangenaam en is het bewolkt. Pas aan het eind van de ochtend breekt de zon door en wordt het warmer.
Prachtig om zo'n eiland (even terzijde: hoewel iedereen het een eiland noemt is het dat niet) op de scooter te verkennen. Met de fiets zou te ver zijn (we leggen totaal 100 kilometer af), als je met de bus gaat kun je niet zoals nu op mooie plekjes stoppen en foto's maken... We besluiten eerst op ons gemak langs de kust door te rijden naar Pangururan en op de terugweg hier en daar te stoppen, zoals bij een van de museums, ergens aan het water, op plekjes waar ik foto's zou willen maken. We komen al gauw door Ambarita. Daar zou volgens info die ik op internet gevonden had de enige ATM (geldautomaat) van het eiland zijn. Omdat ik toch minder contant geld heb dan ik dacht, had ik daar even naar gezocht. Wel werd ik gewaarschuwd dat deze ATM meer dan eens leeg is of het gewoon niet doet. We vinden de ATM meteen en zonder problemen trek ik er anderhalf miljoen aan biljetten van 50.000 roepia uit. Later komen we in Pangururan nog een ATM tegen en in Tomok zelfs twee. Het aantal neemt blijkbaar toe.
Het is een prachtige rit. Er komt van alles voorbij: de typische Batak-huizen; de talloze grootse graven die je naast huizen en in het land vindt (de voorouders zijn altijd dichtbij...); de kraampjes met fruit langs de weg; mensen die op het land aan het werk zijn; locale bussen die afgeladen vol en met open deuren al toeterend langs rijden; het adembenemende uitzicht op het Toba-meer; scholieren die in groepjes op weg zijn naar huis; kippen (soms met kuikentjes) die overal tussendoor lopen; kinderen die voor hun houten huizen aan het spelen zijn;.mannen die met wegwerkzaamheden bezig zijn en ons enthousiast begroeten met 'horas'; een meisje dat langs de kant van de weg in een bak iets zwaars transporteert en daarvan iets laat vallen; een man en een vrouw die bezig zijn een scooter onverantwoord zwaar te beladen; jongeren die zich bij een van de vele kerken verzamelen (gaan ze op kamp?)...
Ergens aan het water maken we een korte video om oom Jan-Pieter en tante Corrie te feliciteren met haar 90e verjaardag vandaag. Daarvoor hebben we hulp nodig, maar die krijgen we desgevraagd van een jongen die net twee koeien naar het water brengt, zodat die daar even kunnen drinken. Hij spreekt geen Engels, maar we kunnen hem toch duidelijk maken wat de bedoeling is en hij doet het graag en goed. Als we het resultaat bekeken hebben (het hoeft niet over), geven we hem een fooi van 10.000 roepia. Voor hem echt een enorme meevaller die dag, voor ons is het € 0,70... Nu maar hopen dat oom Jan-Pieter vandaag nog zijn mail opent en het hem lukt om de video af te spelen.
We zijn om ongeveer drie uur terug, genieten van een heerlijke maaltijd. Rieneke gaat aan het water zitten, zelf schrijf ik weer even aan m'n blog.
Wat doen we verder deze middag? We zitten ruim een halfuur aan het water met vier Australische jonge mensen, die ons uitnodigen een Indonesische alcoholische drank te komen drinken. Leuk hoor. Als het al donker is lopen we nog even door Tuk Tuk: wat zitten daar veel souvenirwinkels en horecagelegenheden op een kluitje!
Vanaf een uur of acht eten en drinken we nog wat in ons Homestay, want daar is life muziek en dans. De diverse nummers worden in het Engels aangekondigd door een schattig oud mannetje, die onverstoorbaar doorgaat ook als niemand luistert.
Daarna is het rustig genoeg om de felicitatiefilmpjes te bekijken die Rienke en Marije met hun gezin maakten en via Whatsapp stuurden. Een paar mooie en grappige bijdragen aan de feestvreugde hier!