Niet volgens plan...

In Malawi liep de dag zelden volgens plan. Voor onze eerste volle dag in Indonesië geldt hetzelfde. Laten we beginnen met de nacht. Toch iets van een jetlag? In elk geval is Rieneke na een paar uur slaap wakker - zó wakker, dat ze besluit er maar uit te gaan en op de veranda te gaan zitten. De temperatuur is er aangenaam, het geluid van de stromende beek heeft iets rustgevends. Een kwartier of drie later ben ook ik wakker. Zit daar iets van een jetlag achter? Maakt m'n vrouw me wakker als ze even in een tas rommelt? Zelf houd ik het erop, dat het komt door m'n pijnlijke linkervoet. Een paar dagen vóór vertrek begon het - net als een maand of twintig geleden. Toen ben ik er nog ff mee naar de huisarts geweest,. Het leek op een ontsteking in de voet. Wist niet dat dat kon, zonder aanwijsbare oorzaak. Ergens aan de buitenzijde erg pijnlijk als je erop drukt, wat opgezet, rood en warm. En het ergste natuurlijk: je kunt er bijna niet op staan, op lopen. De huisarts zei: zo min mogelijk belasten en regelmatig ijsblokjes er tegen aan; gaat dan na een paar dagen vanzelf over. Of al die ijsblokjes en mijn pogingen om de voet niet onnodig te belasten toen hebben geholpen weet ik niet (eerlijk gezegd ben ik daar wat sceptisch over), maar het is een feit dat de pijn na een paar dagen verdwenen was..
Hoe dan ook: met een wat pijnlijke voet ben ik dus maandagochtend vertrokken, in de hoop dat de bui wel over zou trekken. In het vliegtuig had ik er behoorlijk last van, maar goed - ruim dertien uur in zo'n vliegtuigstoel hangen is ook niet alles voor zo'n voet. Ik snap wel dat hij daar niet van opknapt.
Maar vannacht was de pijn eraan dus echt niet leuk. En ik had er tegelijk wat kramp aan, misschien omdat ik de dag ervoor spieren in mijn voet op ongebruikelijke wijze had belast - om de pijn zoveel mogelijk te vermijden.
Daarvan werd ik dus wakker: van de pijn. De verpleegkundige aan mijn zijde adviseerde me om mijn voet toch maar een tijdje in het koude water te houden. Doordat ik veel vertrouwen in haar heb, kon ik mijn scepsis overwinnen, en daar zat ik dus: met mijn voet in koud water. Ik was blij dat een app-wisseling met 'Nederland' ;-) ons enige afleiding bood!
De nacht was dus nogal gebroken. Tijd genomen voor gebed, daarna redelijk kort maar heerlijk geslapen.
De wekker moet ervoor zorgen dat we rond zeven uur klaar zijn voor het ontbijt, maar dat lukt helemaal: we zijn de eersten. Eenvoudig, maar voedzaam. In Nederland moet je daar misschien niet aan denken, maar we genieten ontzettend van de nasi goreng. Dat weet je: in Indonesië is een ontbijt / lunch / diner zonder rijst ondenkbaar. Van brood hebben ze geloof ik nog nooit gehoord...
Na het ontbijt gaan we met de 'manager' praten. We willen namelijk donderdag met de trein naar Yogya (Yogyakarta) reizen (moet prachtig zijn!), maar gisteren kwamen we er achter dat je een ticket soms al dagen van tevoren moet boeken. En dat hebben we niet gedaan ;-(
De baas bevestigt al onze bange vermoedens (gisteren is een Nederlands stel op de bonne fooi naar Jakarta afgereist in de veronderstelling dat ze wel ff de trein naar Yogya konden pakken - ze zijn onverrichter zake teruggekeerd) en raadt ons aan om vanaf Bandung te vertrekken: zelfde lijn, maar op korte termijn heb je daar meestal meer kans op tickets dan wanneer je vanaf Jakarta naar Yogya reist. Hij stelt voor om daar vanmiddag (als we terug zijn van onze ochtendexcursie naar de botanische tuinen in Bogor) samen even naar te kijken. Maar Rieneke is er niet gerust op: we hebben nog drie kwartier vóór onze excursie begint - kunnen we het maar niet beter meteen regelen? Kijk, dáárvoor heb ik haar nu meegenomen! ;-) Ze weet het blijkbaar ook goed te brengen, want de manager gaat meteen overstag. Na veel gedoe op een computer die beschikbaar is voor gasten, zet hij ons tenslotte achter zijn eigen PC. Met zijn hulp (alles moet in het Indonesisch) en weer veel ander gedoe kopen we online tenslotte treintickets van Bandung naar Yogya - niet voor donderdag (alles vol!), maar voor vrijdag. We moeten onze plannen dus herzien: we vertrekken niet donderdag, maar vrijdag naar Yogya en we moeten voor de nacht van donderdag/vrijdag onderkomen zoeken in Bandung - liefst dichtbij het station. Morgen gaan we met de taxi naar Bandung - een reis die vier uur duurt en omgerekend zo'n 45 euro kost. Maar het moet een prachtige trip zijn, met schitterende views over de bergachtige omgeving. Reizen door de Puncak pas moet een belevenis zijn! De chauffeur wil natuurlijk best een paar keer stoppen om ons van het prachtige uitzicht te laten genieten en ons de kans te geven daarvan foto's te maken... Kortom: we regelen treintickets voor vrijdag en de taxi voor donderdag. Later op de dag regelen we online ook een eenvoudig onderkomen in de buurt van het station van Bandung. Kost totaal maar tien euro inclusief ontbijt - kan dat wel goed komen? Ook blijkt later op de dag dat een ander echtpaar morgen net als wij naar Bandung wil - dat halveert voor ons de kosten. ;-)
Daarna was het tijd voor de excursie naar de botanische tuinen van Bogor. Echt leuk! Een jong stel uit Baarle-Nassau (bijna België ;-)) reist met ons mee. Gezellig! Zij zijn gisteravond pas aangekomen, hadden vanaf de luchthaven netjes een Blue Bird-taxi genomen (staan bekend als betrouwbaar), maar kregen tenslotte nogal ruzie over het bedrag dat ze moesten betalen - buitensporig hoog!
De tuinen zijn prachtig. Tot mijn vreugde (en die van Rieneke) gaat het verbazend goed met mijn voet: ik voel hem nog wel, maar ik kan er goed op lopen, zeker als je dat vergelijkt met vannacht. Hoop natuurlijk dat het ergste nu voorbij is.
Wat ook zo leuk is: een keer of drie, vier worden we aangesproken door scholieren die een opdracht voor Engels moeten uitvoeren. Blijkbaar moeten ze hun best doen om bij Engels sprekende mensen een eenvoudig interview af te nemen en daarna met hen op de foto te gaan. Echt leuk! Blij dat we gisteren al Gado Gado gegeten hebben - als we dat als ons favoriete Indonesische gerecht noemen gaat er bij minstens twee groepen een gejuich op: dat vinden ze blijkbaar fantastisch! En ja, wat zijn deze jongeren beleefd: allemaal bedanken ze ons na afloop meer dan eens dat we wilden meewerken.
Van bomen hebben we niet zoveel verstand - maar wat staan hier ontzettend veel verschillende bomen! Vaak echt heel bijzonder.
In de botanische tuinen eten we nog wat (nasi natuurlijk). Totale kosten van twee porties nasi speciaal, twee flesjes 7up en twee flesjes koud water: nog geen vier euro...
Rond 12.30 uur zijn we weer bij de ingang van de botanische tuin. De chauffeur staat al klaar, het wachten is nog op het andere stel. Ondertussen praten we met een Indonesiër die goed Nederlands spreekt. Uit eigen beweging begint hij met ons over het Nederlands elftal te praten, vervolgens over de a.s. verkiezingen in Indonesië. Als ik hem er naar vraag, zegt hij dat de verkiezingen bij de meeste mensen niet echt leven. Volgens hem heeft Indonesië naar één goede president gehad: de eerste, Soekarno.
Als onze reisgenoten zijn gearriveerd vertrekken we weer richting GG House. De chauffeur vermijdt een file door binnendoor te rijden. Hij wordt daartoe aangespoord door tal van mannen langs de weg, die hem ook de weg wijzen en goed laten blijken dat daar best een leuke fooi tegenover kan staan. Zo hopen ze waarschijnlijk deze dag hun inkomen binnen te hengelen. Blijkbaar komen zulke files hier vaak voor, want er staan meteen hele stoottroepen klaar om langs de snelweg (waar alles stil staat) eten en drinken te verkopen. Vanaf de parallelweg waarop we rijden (veel sneller dan op de snelweg gaat het hier overigens niet) kunnen we dat allemaal goed gade slaan.
Als we terug op honk zijn, spreken we af dat we om een uur of twee de excursie naar de rijstvelden zullen maken. Een half uur daarvóór begint het echter hard te regenen. Eind van het liedje is, dat de excursie verplaatst wordt naar morgenochtend: na het ontbijt, vóórdat we richting Bandung vertrekken. We houden die excursie dus tegoed.
Van de vrijgekomen tijd maken we gebruik om - na de gebroken nacht - een uurtje bij te slapen en ons programma voor de komende dagen verder uit te werken.
Ondertussen ervaren we deze dag een beetje als een feestdag. We realiseren ons namelijk dat het vandaag precies twee jaar geleden is dat ik in het ziekenhuis werd opgenomen met een subduraal hematoom. Onder het genot van een biertje praten we er nog eens over door - we hebben er vanmiddag royaal de tijd voor. Rieneke herinnert zich vooral de angstige nacht die ze doormaakte nadat de bloeding in mijn hoofd optrad en ik werd opgenomen. Zou ik het überhaupt overleven en zo ja: hoe? Als ze eraan terugdenkt kan ze het er nog weleens benauwd van krijgen... Maar hoe fantastisch onze kinderen ons - en vooral haar - toen bijstonden staat ook nog altijd in haar geheugen gegrift...
Twee jaar later zitten we in Indonesië. Dat ervaren we wel als een buitengewoon groot en heerlijk geschenk. Wat hebben we trouwens die laatste twee jaar veel ontvangen! Er werden drie kleinkinderen geboren - Mathilde twee dagen na mijn ziekenhuisopname, Tirza en Bas eerder dit jaar. Ook de reis naar Malawi en wat die bij ons teweeg bracht (dank Marianne!) gaf aan ons leven nieuwe klank, kleur en diepte.
We zitten hier dus ook een beetje dankbaar te zijn.
Nee, niet alles verloopt volgens plan..

P.S. We zijn tot een heldere taakverdeling gekomen op het punt van de foto's: Rieneke maakt foto's met haar smartphone, ik met het fototoestel... ;-)