Zondag in Yogya

Het is zondag, maar de wekker gaat toch al weer om zes uur. Op dat moment begint de eerste dienst in de kerk die we vanochtend willen bezoeken: de Geraja Kristen Indonesia (GKI) Gejayan (aan de Jalan Gejayan, Jembatan Merah). Tot deze kerk behoorde Raymon, totdat hij vorig jaar naar Bandung vertrok. Voor wie het niet (meer) weet: Raymon verbleef van september 2010 tot begin januari 2011 samen met Tobias bij ons in huis, omdat ze deel uitmaakten van het voorbereidings- en organisatieteam van de Taizé Europese jongerenontmoeting. We hopen hem deze week te ontmoeten.
De tweede dienst begint in deze kerk om 8.00 uur, daarna zijn er nog diensten om 10.00, 12.00, 16.30 en 18.30 uur... Er om zes uur al zijn, dat vinden we wel overdreven. Maar vroeg, om 8.00 uur, vinden we wel fijn. Gisteravond bedachten we, dat we het beste op de fiets zouden kunnen gaan. Zullen we er in slagen dat nog te regelen? Dat lukt, al kunnen we niet op tijd zijn. Maakt niet uit, als we de fietsen hebben (totaal vier euro aan daghuur voor twee fietsen, eerlijk gezegd voor hier niet echt goedkoop) vertrekken we. Zes kilometer fietsen, we arriveren ongeveer om 8.40 uur. We worden opgevangen en naar een bijzaal geloodst, waar heel wat mensen zitten om de dienst via grote schermen te volgen. De eigenlijke kerkzaal is blijkbaar te klein... Van het Indonesisch verstaan we zo goed als niets, van de preek (die al begonnen is) begrijpen we een klein beetje dankzij de PowerPoint sheets die ten dele in het Engels zijn. Het gaat over Jehova jireh - de HERE voorziet. Over Abraham, Genesis 22. Wat we er wèl van begrijpen blijft deze dag met ons meegaan. Kreeg de indruk dat de predikante ons aanspoort om in alle dingen van het leven te vertrouwen dat de HERE ons leidt en voorziet in wat we nodig hebben (met een verwijzing naar Mattheüs 6). Maar ze gaat moeilijke vragen volgens mij niet uit de weg. Ze refereert in elk geval aan een boek van Eliezer Berkovits: With God in hell. Judaism in Ghettos and Death Camps.
Na de preek krijgen zowel de geloofsbelijdenis (samen hardop uitgesproken) als het Onze Vader een plaats. De dienst als geheel is vrij sober, maar net iets minder dan bij ons. Wat me opvalt en ik mooi vind: na de zegen wordt een moment van stilte ingebouwd - zoals wij dat bijvoorbeeld aan het begin van de dienst altijd hebben - als overgang van het alledaagse naar de ontmoeting met de Heilige. Daarna vertrekt de predikant (die eerst, net als bij ons, een handdruk van een ambtsdrager krijgt) en zingt het koor nog een lied, terwijl men in de zaal mensen om zich heen een handdruk geeft. Ik ervaar dat als een persoonlijke bekrachtiging van de zegen. Eigenlijk heel mooi!
Na de dienst lopen we de 'garden of prayer' in. Prachtig, zo'n tuin naast de kerk! We gaan op een van de bankjes zitten en tijd om samen te danken en te bidden: voor deze kerkgemeenschap, voor de kerk in Indonesië maar ook in Nederland, voor mensen die ons na aan het hart liggen.
Daarna gaan we naar de koffie. Nu ja, de koffie... die is er ook, maar er staan tal van gemeenteleden die allemaal tegen betaling iets te eten of te drinken aanbieden dat ze zelf hebben bereid. De één verkoopt nasigerechten in plastic bakjes (om koud op te eten), de ander vruchtensappen (puur!) en weer anderen meer zoetige versnaperingen... Zelfgemaakte ijsjes zijn er ook. Dat zullen we in de Johanneskerk wel niet gauw doen, maar hier vind ik er in elk geval niets geks aan. Komt dat omdat ik vakantie heb? Of omdat we inmiddels ruim vijf jaar in Rotterdam wonen? Of omdat ik vermoed dat dit een prima manier kan zijn om gemeenteleden die het niet breed hebben te ondersteunen? Hoe dan ook: we kopen graag wat van hen en het smaakt nog prima ook.
Ondertussen komen de mensen binnen lopen die naar de derde dienst gaan, die om 10.00 uur begint. Zelfde voorganger, zelfde liederen, zelfde koor. We willen nog wel even graag de echte kerkzaal zien en lopen daar dus ook even naar binnen. Ter plekke besluiten we nog even te blijven en het begin van deze dienst mee te maken - de eerste veertig minuten hadden we immers gemist omdat we te laat waren. Dus gaan we zitten - ergens helemaal achterin, zodat we op een gegeven moment zo ongemerkt mogelijk weg kunnen gaan. Toch wel een belevenis! De zaal loopt namelijk weer helemaal vol, en veel jonge mensen! Nu merken we hoe een nieuw lied hier wordt geïntroduceerd: aan het begin van de dienst zingt het koor het lied, na de preek komt het nog een keer terug, maar dan zingt iedereen mee. Prima aanpak, lijkt me. Wat in de dienst trouwens ook een plek krijgt (na de preek): dat de hele gemeente hardop een Bijbeltekst opzegt die op de beamer verschijnt. Als ik het goed begrijp als aansporing om die de hele week mee te dragen, ermee bezig te zijn en uit het hoofd te leren...
Vlak vóór de preek verlaten we de dienst, waarna we naar de Kraton fietsen. Daar krijgen we een beknopte, maar nieuws rondleiding.
De tijd ontbreekt in uitvoerig te vertellen over ons bezoek aan Kote Gede (erg rustig daar vanwege de ramadan, die net begonnen is), waar we ook enkele mannen bezig zien met het maken van zilveren sieraden.
We proeven donuts bij j.co donuts aan de Jalan Marlioboro. Yogya verkennen op de fiets is gewoon al de moeite waard. Je even begeven tussen die enorme aantallen scooters die voortdurend door de stad razen... Je krijgt op het laatst echt een beetje zwarte aanslag op je zwetende gezicht...
En je zou het bijna niet geloven, maar we hebben ook heerlijk zondagsrust genoten!