Relaxdagje in Yogya

Voor vandaag hebben we bewust niet zo'n druk programma opgesteld. Resultaat: van ongeveer twee uur vanmiddag tot acht uur vanavond zaten we heerlijk op het terras van Bedhot Resto: heerlijk buiten, een beetje wind (aangenaam bij deze temperaturen). Wat doe je dan zoal? Eten, drinken, praten over de belevenissen van de afgelopen dagen, nadenken over de komende dagen, filmpjes produceren om Hanna te feliciteren met haar verjaardag, blog schrijven, lezen, niks doen en meer van dat soort dingen. Heerlijke plek!
Vanochtend hebben we op ons gemak ontbeten. We vragen ons rond het ontbijt af of we nog naar de Prambanan zullen gaan, en zo ja: wanneer en hoe gaan we er dan heen? Liefst zijn we er om zes uur 's ochtends,maar als je intekent op de Prambanan-excursie die ze hier in Setia Kawan aanbieden, ben je er van elf tot één uur. Dan is het al heet en is je dag al een eind heen om tegen de tijd dat je terug bent Als we hier vragen hoe vroeg de Prambanan open is, krijgen we als antwoord: acht uur. We hebben het gevoel dat dit háár (Indonesische) manier is om te zeggen: "ik weet het niet precies". Dat gevoel wordt natuurlijk versterkt door de wetenschap dat de Borobudur al om zes uur open is. Gek genoeg kunnen we op de officiële website geen openingstijden vinden. We besluiten om vandaag met onze vraag naar de openingstijden nog even bij TI (tourist information) binnen te lopen.
Dan pakken we de benenwagen weer om door Yogya te struinen. De becaks (fietstaxi's) zijn leuk, maar een stad kun je wat ons betreft vaak veel beter te voet of per fiets verkennen: je stopt wanneer je wilt, loopt bewust bijvoorbeeld de kortste route en gaat daardoor door ongedachte steegjes en wijken.
We bezoeken het 'Waterkasteel' en lopen bijvoorbeeld ook nog bij Pasar Beringharjo binnen (net naast Fort Vredeberg, dat in de tweede helft van de achttiende eeuw gebouwd werd). Hier zie je bijna alleen lokale bevolking die komt om kleding, schoeisel, stoffen etc. te (ver-)kopen. Veel kleine stalletjes in vaak supersmalle gangetjes...
Op de twee en derde etage is het allemaal ruimer opgezet, zien we met vaste prijzen. Allemaal wat luxer, is onze indruk. Boeiend om hier eens goed om je heen te kijken!
Op de terugweg zijn we het Tourist Information Centre voorbij gelopen. Wat doen we? Teruglopen? Ik heb daar niet zoveel zin in, Rieneke wel. Sterker: ze vindt het wel leuk om even alleen op pad te gaan. Ik ga dus al vast een lekker plekje zoeken bij Bedhot Resto, Rieneke komt later.
Ik vind het super dat Rieneke even zonder mij gaat. In voorgaande vakanties - zo was dat gegroeid - deed ik altijd alles als het in het Engels moest. Rieneke vond haar Engels te slecht om gesprekken aan te gaan. Terwijl ze nota bene ooit - vóór ons trouwen - drie maanden in Engeland heeft gewerkt... Maar ja, daar hoefde je maar een paar woorden voor te weten, zegt ze dan altijd. Maar om de een of andere reden heeft ze daar nu geen last meer van: ze neemt nu ook gerust het voortouw als het in het Engels moet. Kortom: er is in ons leven de laatste tijd van alles in beweging gekomen en dat is leuk...
Rieneke komt goed geïnformeerd terug. De Prambanan is (net als de Borobudur) elke ochtend om zes uur open, en om half zes vertrekt de eerste bus in die richting (afstand ongeveer 18 km). Dan is ons plan op dit punt snel gemaakt: donderdagochtend nemen we de eerste bus, we bezoeken de Prambanan en zorgen dat we uiterlijk rond half elf weer terug zijn. Dan kunnen we nog even ontbijten en vertrekken we vervolgens met de trein naar Solo (Surakarta).
Rieneke vertelt ook hoe anders het was om even alléén een stukje door de stad te lopen. Ze werd vaker aangesproken, met zinnen als: "You looks happy" en "Where 's your husband?"... Die laatste vraag heeft ze niet beantwoord, de eerste opmerking noteren we dankbaar. ;-)
In de avond zitten we nog heerlijk op het dakterras van Setia Kawan. Een Frans echtpaar naast ons voert een lang gesprek met het thuisfront. Althans: het gesprek vindt in het Frans plaats. Rond elf uur vertrekt de mannelijke wederhelft naar beneden, Argentinië-Zwitserland kijken. Het WK gaat gewoon door, merken we af en toe. We zien er niets van. Zelfs de wedstrijd Nederland-Chili hebben we zondagavond niet gezien.
Voor ons wordt het langzamerhand tijd om te gaan slapen.