Op naar Solo...

Om 04:45 uur gaat de wekker, want we willen om 05.30 uur de eerste bus naar Prambanan nemen. Lijn 1A. We blijken de enige passagiers. Pas na een minuut of 25 stappen een paar meer mensen op. De chauffeur laat ons 16.000 roepia betalen - een euro. Echt weinig voor een rit van ruim 15 kilometer. Op de terugweg blijkt echter dat hij ons 10.000 roepia teveel heeft laten betalen: de rit kost maar 6.000 roepia. Wat zal hij met die 10.000 roepia doen? In eigen zak, neem ik aan - maar gaat hij de buit ook nog delen met z'n collega's die er bij stonden en ongetwijfeld door hadden wat hier gebeurde?
De radio staat hard aan. Ik kan me vergissen (we verstaan natuurlijk weinig of niets), maar ik krijg de indruk dat we tijdens het grootste deel van de rit naar een preek van een imam zitten te luisteren, ter gelegenheid van de ramadan. Later klinkt er muziek en merk je gauw genoeg of het liedje de chauffeur al dan niet aanstaat: in het laatste geval gaat de radio zachter, in het eerste geval gaat hij harder en trommelt of neuriet hij mee...
Het valt ons juist nu op - het is overal nog betrekkelijk rustig -, hoeveel personeelsleden er in de weer zijn om de bussen te laten rijden. Bij elke halte zitten minstens twee, maar vaak drie medewerkers. Ze moeten kaartjes verkopen, het de chauffeur van een naderende bus laten weten als er geen passagiers klaar staan (ze vormen met wijsvinger en duim dan een nul) en een lijst bijhouden. In de bus zelf bevindt zich natuurlijk de chauffeur, maar ook een soort conducteur. Hij hoeft in elk geval geen kaartjes te verkopen of te controleren. Wel roept hij telkens om wat de volgende halte is. Vervolgens inventariseert hij of er mensen bij die halte uit willen stappen. Als dat het geval is, geeft hij dat door aan de chauffeur. Ook hij heeft een lijst bij zich, waarop hij zo af en toe iets bij moet houden (maar vraag me niet wat).

Ook in het park Prambanan zijn veel mensen aan het werk - vooral aan het vegen. Daarentegen zie je bij de tempels die wegens restauratie voor het publiek gesloten zijn niemand aan het werk...
Omdat we verreweg het grootste deel van de rit de enige passagiers zijn, slaat de twijfel toe: zou de Prambanan dan tóch pas om acht uur open gaan?
Als we in de buurt van de Prambanan komen buigt deze twijfel om in de overtuiging dat alles pas om 08.00 uur opengaat: er staan geen auto's op het parkeerterrein, er staan evenmin taxi's of becaks. Vóór het gebouw zit één jong stel: blijkbaar zijn ook zij te vroeg gekomen en zitten ze nu te wachten tot alles opengaat...
Binnen zien we wel mensen, dus we proberen de toegangsdeur toch maar even. Die gaat gewoon open en vóór we het weten staan we oog in oog met de kassière die ons graag twee tickets verkoopt...
Na het welkomstdrankje lopen we het park in. Vóór ons - in de verte - ontwaren we twee andere bezoekers. Verder hebben we het rijk alleen. Grappig dat je dan bij een trap langs een bordje komt: "Please queue". Soms kan het er blijkbaar wèl druk zijn...
Pas tegen de tijd dat wij weer vertrekken (kwart over acht) komen er meer mensen. We nemen de bus terug en zijn al vóór negen uur in Setia Kawan. Alle tijd om rustig te ontbijten, heerlijk op het dakterras.
Daarna pakken we onze spullen verder in, tekenen we het gastenboek, rekenen we onze drankjes af en nemen we afscheid. Echt een prachtige plek, Marianne heeft niets teveel gezegd.
Het is amper tien minuten lopen naar het station. We kopen kaartjes voor Solo (ruim zestig kilometer, reistijd met de trein ruim een uur). Kosten: totaal 12.0000 roepia, ongeveer € 0,75. We hoeven niet lang te wachten - minder dan een kwartier. Het is warm in de trein, maar gelukkig staan er ook ramen open. Onderweg raken we in gesprek met een Indonesische jongeman die op passagiersschepen heeft gediend en op die manier ook wel in Rotterdam is geweest. Hij woont nu in Yogya, maar zijn ouders in Solo - naar hen is hij op weg. Als we hem vragen wat we in Solo zeker gezien of gedaan moeten hebben, is hij eerst een beetje stil. Dan zegt hij: "Solo is Yogya niet". Met andere woorden: in Solo is niet zoveel te beleven... Dat wisten we ook vanuit de boekjes wel.
We arriveren om ongeveer kwart voor twaalf op het station van Solo. Het is twee kilometer lopen naar ons onderkomen voor de a.s. twee nachten. We kiezen voor zo'n wandeling, ook al doen de mannen met becaks hun uiterste best om ons ertoe te bewegen hun dienst af te nemen. Ik wil eindelijk (al een paar dagen geen enkele last meer van mijn linkervoet!) eens zien wat er gebeurt als ik met de grote rugtas een wat langere afstand loop dan ik tot nu toe deed. Bovendien zie je wandelend meteen veel meer van de stad. We roepen dus steeds 'belum' ('nog niet', en fatsoenlijke manier om 'nee' te zeggen), 'jalan jalan' (wandelen) of in het Engels "Sorry, we like walking". Zij vragen vaak meteen waar we heen willen, en welk antwoord je dan ook geeft, je krijgt van hen te horen dat dat heel ver is: te ver om te lopen...
We zien hier in Solo niet of nauwelijks toeristen. We wisten al dat er veel minder toeristen naar Solo trekken dan naar bijvoorbeeld Yogya, maar dat het verschil zó groot zou zijn verrast ons. Dat maakt het alleen maar leuker! Vandaag nog niet zoveel foto's gemaakt, maar morgen hoop ik dat zeker te doen. Hier kom je vooral de locale bevolking tegen en wat op straat gebeurt is het alledaagse leven van de lokale bevolking.
Het onderkomen (Istana Griya Hotel) is echt heel eenvoudig. Dat wisten we. Toch geen warme douche (da's even slikken, maar ik ben er inmiddels over heen ;-) ), de toilet moet je handmatig doorspoelen (gewoon er zelf water in gooien) en er is geen centrale verwarming. De bedden zijn redelijk, maar niet super. Kortom: het is hier en daar wat behelpen, maar dat gaat ons best lukken. De prijs is slechts IDR 150.000 per nacht, dus ongeveer € 9,40. Dat is inclusief ontbijt - kijken wat we er morgenochtend voor op ons bord krijgen. Als het tegenvalt kunnen we daarna altijd nog bij de overburen een ontbijtje halen, bij Warung Baru (betekent zoiets als "De nieuwe eettent"). Daar hebben we later vandaag (rond 17.00 uur) gegeten - volgens Lonely Planet zijn vooral hun vegetarische gerechten prima. Dat komt ons goed uit, want we eten voorlopig liever even geen vlees. Wij hebben het advies opgevolgd en er aan het eind van de middag goed gegeten.
Tussen 13.00 en 17.00 uur hebben we eerst wat bijgeslapen: het was vanochtend al vroeg dag en bovendien bevalt het ons goed om vroeg op te staan en op pad te gaan om dan op het heetst van dag, tussen twaalf en drie uur, siësta te houden...
Daarna lopen we Solo in, allereerst door de hoofdstraat, Jalan Slamet Riyadi, waar we op een steenworp afstand vandaan zitten. Aan deze weg zit tot onze verbazing ook een filiaal van m'n eigen bank - de Rabobank. Natuurlijk gaan we ook naar de Pasar Klewer, waar onnoemelijk veel batik te vinden is, dat vooral dóór en vóór de lokale bevolking verkocht wordt. Als we er rond een uur of vier doorheen lopen, zijn velen al bezig hun handelswaar op te ruimen. Da's best vroeg, vinden we, maar het zou weleens met de ramadan te maken kunnen hebben.
Gewoon morgen nog eens goed kijken. Want voorlopig is dat ons plan: ons een dagje zoveel mogelijk in deze stad onderdompelen, daarbij oren, ogen en neus goed de kost geven en foto's maken.