Met mes en al bijna onze vlucht gemist...

Rond zes uur - als de zon op is - zijn we allebei wakker. We kunnen rustig aandoen: als we om 8.30 uur bij de bushalte staan (zo'n tweehonderd meter lopen), moeten we prima op tijd kunnen zijn. We hebben dan een uur de tijd om op de luchthaven van Solo te komen. Want dat is de bedoeling: om 11.00 vliegen, anderhalf uur daarvóór inchecken.
Voordat we op de bus stappen, kopen we bij een bakker die vlakbij de halte zit wat broodjes voor onderweg.
De reis naar de luchthaven verloopt gesmeerd. Kosten van deze busrit (reisafstand ruim 10 kilometer): totaal 60.000, dus ongeveer vier euro. In de bus is Rieneke al gauw weer aan de praat met een jonge moeder van een schattig kindje.
Op de luchthaven aangekomen, gaat alles vlot. Het vliegtuig stijgt zelfs vijf minuten eerder op dan de geplande vertrektijd van 11.00 uur. En dat terwijl Henriëtte ons had gewaarschuwd voor vertragingen: zij had het bij Sriwijaya Air eigenlijk nog nooit meegemaakt dat een vliegtuig op tijd was...!
In het vliegtuig zit ik naast een vriendelijke Indonesische mevrouw, die zich er zorgen over maakt dat ik mijn telefoon gebruik. Ze kan geen Engels, wijst op de kaart met instructies het tekentje aan dat de mobiele telefoon uit moet. Ik doe erg m'n best om haar duidelijk te maken dat m'n telefoon uit staat (ik ben aan dit blog aan het werken), maar dat lukt me niet. Hopelijk krijgt ze een geruster gevoel als ze opmerkt dat langs lopende stewardessen mij wel met m'n telefoon bezig zien, maar niet ingrijpen...
Als we bij de overstap in Jakarta onderweg zijn naar het tweede vliegtuig, bedenkt Rieneke opeens dat ze ons mooie, Zwitserse zakmes in de handbagage heeft laten zitten. Stom, maar we zijn er in Solo gewoon mee door de controle gekomen. Wat in Solo lukte, lukt in Jakarta echter niet. Als Rieneke's rugzak door de scan gaat, moet hij open. "Do you have a knife in it?" Tja, dat kunnen we niet ontkennen. De man legt uit dat dit zo niet mee mag. Dat begrijpen we, we leggen uit dat we gewoon vergeten zijn het er uit te halen en hebben ons er meteen al mee verzoend dat we het mes kwijt zijn: jammer, maar helaas. Maar zo gemakkelijk gaat dat hier blijkbaar niet... ;-) De twee vriendelijke mannen overleggen met elkaar en zeggen dat het via de security-check nog wel mee kan. We hebben geen idee wat we ons daarbij moeten voorstellen. Ze roepen een maat, die met ons de hele weg terug gaat afleggen. We eindigen bij een balie waar het woord 'security' staat. Ook daar driftig overleg, op zoek naar iemand die Engels spreekt. Uiteindelijk gaan we opnieuw richting bagagecontrole, dit keer voorgegaan door een in het zwart geklede official, die op zijn rug de tekst "Security avia" draagt. Hij heeft ons zakmes in zijn broekzak. Wij moeten voor de tweede maal door de bagagecontrole, de man in het zwart loopt ondertussen langs de rij wachtenden en legt ons zakmes in zo'n bakje dat door de scan gaat. Als we eindelijk weer helemaal gecontroleerd zijn, staat hij ons op te wachten. Hij loopt met ons mee naar gate B7, waar we moeten zijn voor vertrek. Dan wenkt hij ons om achter hem aan te gaan. We zijn wat onzeker, want hij daalt de trappen af die naar toiletten leiden. Halverwege de trappen staat hij opeens stil en vraagt hij ons onze rugzak te openen. Stomverbaasd doe ik wat hij vraagt - ik ben een gezagsgetrouw mannetje. Hij schuift het zakmes erin, sluit de rits en groet ons hartelijk. We danken hem in ons beste Indonesisch: Terima kasieh banyak. Zó doen ze dat dus in Indonesië. Iemand van de beveiliging spendeert minstens een kwartier van zijn tijd om ervoor te zorgen dat wij - geheel tegen de regels in - ons zakmes gewoon in de handbagage mee kunnen nemen. Terwijl de man die ons mes uit de bagage viste zich nog zó verontschuldigde: "Sorry, regulations..."
Terwijl we zitten te wachten vraagt Henriëtte sms of we haar even