Hartelijke ontvangst in Pugungraharjo

Henriëtte en Karel ontvangen ons allerhartelijkst. Gaaf, temeer daar we hen helemaal niet kennen. Echt super, zo gastvrij als ze zijn.
We hadden al ergens gelezen dat Henriëtte uit Genemuiden kwam. Als we aan de praat raken blijken er meteen allerlei andere lijntjes te liggen. Henriëtte heeft haar vicariaat in Delfshaven gedaan, bij ds. Hans van Dolder. Die kennen we goed: samen zitten we al jaren in de stuurgroep Kop van Zuid, en daarvoor ook al in de denktank. Hans heeft Henriëtte destijds bevestigd tot predikant - en gisteren heeft hij het huwelijk van Mirjam en Gerhard ingezegend.
Karel is nu twee jaar predikant in dit dorp. Al een jaar daarvóór woonde hij hier en deed hij veel predikantswerkzaamheden. Zo gaat dat hier vaak: terwijl je je studie aan het afronden bent, ga je al aan de slag in de gemeente waar je daarna predikant zult worden. Zijn ouders wonen in centraal-Lampung (ongeveer twee uur hier vandaan), maar zij komen eigenlijk uit het Batak-gebied (Noord-Sumatra).
Henriëtte vertelt dat nauwelijks meer dan twintig procent van de bevolking hier oorspronkelijke Sumatranen zijn: door het programma dat de overheid voerde om mensen van het overbevolkte Java naar dunner bevolkte gebieden te laten verhuizen zijn hier in de loop van de tijd veel Javanen komen wonen, maar ook mensen van Bali. Dat geeft best spanningen, maar bijna al die spanningen gaan over grondbezit (niet bijvoorbeeld over religie).
Karel en Henriëtte bevestigen ons vermoeden dat we volgende week het beste door zouden kunnen vliegen naar Noord-Sumatra: dat deel van Indonesië heeft voor ons heel wat meer te bieden dan het zuiden. Maandag kunnen en willen Henriëtte en Karel ons op sleeptouw nemen. Vanavond mogen we uitrusten, als we willen, maar we kunnen hen een van beiden ook vergezellen. Karel gaat, zoals hier gewoonlijk, vanavond weer naar de familie die vandaag één uit hun midden moest begraven. Daar is dan een korte, eenvoudige dienst. Morgenavond is er nog zo'n dienst en Karel vraagt of ik soms genegen zou zijn om dan de overdenking (ongeveer tien minuten) te houden. De familie en Karel zelf zouden dat erg op prijs stellen, maar ik moet me tot niets verplicht voelen... We spreken af dat ik daar nog even over nadenk. In Nederland zouden mensen dat niet wat vinden: je laat zoiets doorgaans liever door de eigen predikant doen en al zeker niet door een gast uit het buitenland (ook al is hij dominee) die jou helemaal niet kent. Maar hier ervaren ze dat totaal anders en zouden ze vereerd zijn als ik dat zou willen doen, verzekert het echtpaar waar we logeren me later die avond nog eens. Als ik dat hoor, hoef ik er niet meer over na te denken - ik ga het doen. Morgen zien we dan wel hoe...Vanavond gaan we echter met Henriëtte mee. Morgen doen er twee jonge gemeenteleden belijdenis, en vanavond is er ter voorbereiding daarop ook een eenvoudige dienst bij een van hen thuis. We zullen het meeste niet kunnen verstaan en er is waarschijnlijk geen vertaling, maar dat deert ons niet: moet boeiend zijn om mee te maken.
Karel en Henriëtte staan vannacht om drie uur op, zeggen ze verder. Ze vinden het veel te leuk om "de" wedstrijd te kijken. Wat doen wij? We kunnen bij heb thuis komen kijken, als we willen. Als we merken dat zij zelf hoe dan ook de wedstrijd gaan kijken, besluiten we hen daarin te steunen. Wordt dus om kwart voor drie de wekker zetten...
Daarna maken gaan we naar ons logeeradres en maken we kennis met het gastgezin: echtpaar, dochtertje van zestien maanden, inwonende broer en zus van zijn kant. Nina is de dochter van de vorige predikant - haar ouders woonden in dit prachtige huis voordat haar vader met emeritaat ging en haar ouders naar Kaliurang verhuisden (de plaats die we een beetje kennen: het jongerenkamp dat we eerder deze week met Raymon bezochten werd daar gehouden). Nina is lerares Engels. Ook om die reden vind ze het leuk om gasten te hebben met wie ze in het Engels moet communiceren. Ze is - als alle Indonesiërs die we tot nu toe spraken - erg bescheiden: ze zegt meteen dat haar Engels "not good enough" is. Dat valt erg mee, vinden wij.
We hebben een uurtje de tijd om even te rusten en ons wat op te frissen. Daarna gaan we met Henriëtte mee. Het huis zit vol, vrijwel iedereen - zoals hier gebruikelijk - op de grond. Er is wel wat familie, maar de meeste aanwezigen zijn gemeenteleden, antwoordt Henriëtte desgevraagd. Henriëtte doet de Schriftlezing en een overdenking, de rest doet iemand anders - ik vermoed een ouderling. Henriëtte spreekt over Lucas 4: Jezus in de synagoge in Nazareth, waar hij naar zijn gewoonte naar toe ging.
Na de korte huisdienst staat het eten klaar. Natuurlijk nasi (rijst) en ayam (kip), maar ook groenten, tofu, kleine bananen. Hoewel het er lekker uitziet, mijden we het vlees. Dat is geen enkel probleem, want het is de bedoeling dat je zelf opschept. Rieneke praat met een jonge vrouw die van maandag tot en met vrijdag in Lampung verblijft, omdat ze daar onderwijzeres is. Bijzonder is, dat ze al haar lessen in het Engels geeft en die taal beheerst ze dus redelijk goed. Zelf praat ik - vertaald door Henriëtte - rond de maaltijd vooral met twee mannen: over de komende presidentsverkiezingen, belijdenis en doop, kerk-zijn hier en in Rotterdam. Echt leuk. De avond vliegt om. Tegen half tien vertrekken we, en na een meter of tweehonderd lopen zijn we weer op ons gastadres. We praten nog even, maar dan is het tijd om naar bed te gaan. Het echtpaar waar we verblijven kijkt nog even televisie: ze volgen het debat tussen de twee presidentskandidaten, Prabowo en Jokowi.