Als pseudo-veganisten naar Medan...

Vanochtend zijn we al vroeg wakker: al ruim vóór zes uur. Never mind, we waren vroeg naar bed gegaan. Met Karel en Henriëtte hebben we afgesproken dat we om negen uur vertrekken. We kunnen namelijk met hen meerijden naar Metro, waar vandaan we gemakkelijk met bus of taxi op het vliegveld van Lampung kunnen komen. Karel en Henriëtte rijden dan zelf door naar Karels broertje en zijn vrouw, die zondag dankzij de geboorte van een dochter voor het eerst vader en moeder zijn geworden.
We kunnen vanochtend dus rustig aan doen. We nemen de tijd om ons nog eens op traditioneel-Indonesische wijze te wassen. Het ontbijt is weer verrukkelijk. Natuurlijk rijst, maar nu met 'sop' (soep) en tempe (heerlijk gebakken, gemaakt van sojabonen).
Daarna geven we Nina en Jampung als dank enkele kleine Nederlandse geschenken. Ook voor Nina's zus hebben we een kleinigheid - zij is degene die kookt! We wisselen e-mailadressen uit en maken foto's. Natuurlijk nodigen we hen van harte uit om eens naar Nederland te komen: "whenever you'll visit our country, just contact us and we'll help you with your program and of course you can stay with us!" Wie weet, komt het daar nog eens van. Nina is al een keer in Nederland geweest, als afgevaardigde van de kerk.
Het voordeel van een lange rit in de auto: je hebt alle tijd om nog veel te bespreken. Dat doen we dan ook, vooral over Henriëtte's werk, de support die ze al dan niet vanuit 'Utrecht' ontvangt, in hoeverre leden van de generale synode op de hoogte zijn van wat er op een werkveld als hier speelt, etc. De tijd is eigenlijk te kort...
Erg leuk dat we in Metro nog even de plek kunnen bezoeken die voor Henriëtte in haar werk de uitvalbasis vormt. Het is - om het zo te zeggen - het 'landelijk dienstencentrum' (LDC) van de GKSBS (protestantse kerk in Zuid-Sumatra). We ontmoeten er diverse mensen, waaronder opnieuw Henriëtte's collega Erik. Met hem praten we door over het sociale werk van de kerk, de uitdagingen ervan en de weerstanden waarop ze stuiten. Twee issues vragen vooral hun aandacht, die beide te maken hebben met landbouw: organische landbouw is het eerste, advies en ondersteuning rond eigendomskwesties het tweede. Over dat laatste thema hadden we al eerder het een en ander gehoord: de meeste conflicten in Zuid-Sumatra gaan over landbezit. Veel mensen weten niet wat hun rechten zijn of hoe ze onrecht kunnen aanpakken.
Natuurlijk wilde ik ook graag een kijkje nemen in de zaal waar de synode doorgaans vergadert. Dat kon en dat mocht. Henriëtte vroeg nog even of de 'Arjan Plaisier' (oftewel: de scriba) van de synode ook aanwezig was, maar het antwoord op die vraag luidde: "Belum". Dat betekent letterlijk: "nog niet". Wij zouden dan denken: hij komt waarschijnlijk zo dadelijk, maar in het Indonesisch is 'belum' ook een vriendelijke manier om gewoon 'nee' te zeggen...
Henriëtte had ondertussen met iemand ter plekke geregeld dat hij ons met zijn auto naar het vliegveld zou brengen. Fantastisch natuurlijk! We nemen afscheid van twee prachtige mensen: Karel en Henriëtte. Echt super wat zij de afgelopen dagen allemaal voor ons hebben gedaan - en dat terwijl wij ons een paar weken geleden zomaar (zonder elkaar te kennen) bij hen meldden... Natuurlijk nodigen wij ook hen hartelijk uit om naar Rotterdam te komen. Zou mooi zijn, als wij hen ooit in deze prachtige stad zouden kunnen voorthelpen!
Onderweg naar het vliegveld worden we wel drie keer gebeld. Aan de andere kant van de lijn iemand die Indonesisch spreekt. Het enige wat me wel duidelijk wordt, is dat het een medewerker van Geruda Indonesia is die ons belt - de maatschappij die onze vlucht van Lampung naar Medan verzorgt. Omdat we niet echt vroeg zijn, vermoed ik dat ze vragen waar we blijven. Dus roep ik iedere keer: "We're almost there!" Na een tijdje stilte en een zucht wordt de verbinding telkens verbroken. Hopelijk zijn we niet TE laat...
Bij aankomst betalen we onze chauffeur ruim 100.000 roepia, ongeveer € 7,00. We spoeden ons naar de incheckbalie. Daar gaat alles vlot, al merk je wel dat ze aan onze reservering om de een of andere reden extra aandacht geven. Dat gaat met het nodige gegniffel gepaard, en we vragen ons af wat er toch aan de hand zal zijn. Maar uiteindelijk kunnen we gewoon verder. In de wachtruimte voordat we 'boarden' komt er een medewerker van Geruda naar ons toe. Hij vertelt ons in z'n beste Engels dat er aan boord helaas geen vegetarisch voedsel verstrekt kan worden. Da's waar ook: toen we gisteren onze tickets boekten, konden we onze voorkeur voor maaltijden opgeven en daarbij hebben we voor 'Vegan / vegetarisch' gekozen ('gewoon' vegetarisch was geen optie). We hebben liever even geen vlees... Maar met een standaard-maaltijd hebben we geen probleem. "Never mind", zeggen we dus, en vervolgens: "No problem at all". De man knikt vriendelijk, maakt nogmaals zijn verontschuldigingen, knikt en loopt weg.
Als we even later onze boardingpass laten zien, begint de jonge vrouw zich te verontschuldigen. Zoals je begrijpt: opnieuw over het feit dat er tijdens de vlucht helaas geen vegetarisch voedsel verstrekt kan worden. Voor ons geen enkel probleem, leggen we opnieuw uit. Ze knikt nog eens vriendelijk en zo gaan we het vliegtuig in...
Binnen worden we hartelijk verwelkomt door de crew. En ja hoor, de man die duidelijk de leiding heeft gaat diep door het stof, want... (je kunt het zelf aanvullen).
De vlucht verloopt probleemloos. We maken een tussenstop in Batam. We hebben lang moeten zoeken waar dat ligt, maar uiteindelijk gevonden: op één van de eilanden in de buurt van... Singapore!
Zowel vóór als na de stop krijgen we dezelfde doos met voedsel. Op de doos aandacht voor de ramadan. In de doos een broodje en een cakeje. Niets met vlees. Maar voor brood en cake zijn natuurlijk eieren gebruikt en dat kan voor veganisten als wij natuurlijk niet. Beide keren bieden ze ons bij het overhandigen van de doos met een kleine buiging nogmaals excuses aan. Bij de doos die we tijdens het tweede deel van de vlucht krijgen aanreikt, voegen ze voor ons een extra doos om hun nalatigheid goed te maken. Daarin zit heerlijk fruit, zoals meloen en sinaasappel, kant en klaar om te eten, keurig in plastic verpakt. Wat was het een goede keus om voor een speciaal menu te kiezen en net te doen alsof we veganisten zijn: je krijgt heel veel extra aandacht en nog gratis fruit ook!
In Medan aangekomen zijn we in de veronderstelling dat we in tien minuten naar tante Agnes kunnen lopen. Zo stond het tenminste beschreven op de website van J.J. Guesthouse, maar ook in de Lonely Planet (uitgave 2013). Als ik op mijn smartphone mijn onvolprezen 'Sygic' raadpleeg, blijkt al gauw dat dat niet klopt: we zijn ruim twintig kilometer van het guesthouse verwijderd. De link met de constatering die we bij aankomst hadden gedaan is gauw gelegd: we landden op een prachtig en heel nieuw vliegveld. Blijkbaar gaat de routebeschrijving nog uit van het oude vliegveld... We ontdekken dat er bussen klaar staan die naar het oude vliegveld (Polonia) gaan. Met zo'n bus worden we voor IDR 15.000 (een euro) per persoon naar dichtbij het guesthouse gebracht. Na even puzzelen (we hadden al gelezen dat het lastig te vinden was) staan we voor de poort van J.J. Guesthouse. Het duurt even voordat tante Agnes open doet (ze is niet meer de jongste), maar we worden hartelijk ontvangen. Schoenen hoeven bij haar binnen niet uit, zegt ze meteen al. En ze is graag bereid om nog wat nasi of bami voor ons klaar te maken. Dat laten we ons geen tweemaal zeggen: het is inmiddels half zeven. Haar nasi smaakt uitstekend.
Al gauw ontmoeten we de enige andere gast, Lisanne. Ook zij is vandaag aangekomen. Ze komt uit Utrecht en werkt als freelance-journalist voor onder andere RTL nieuws en het AD. Haar vriendje heeft hetzelfde beroep, maar zijn focus ligt op de sportwereld. Omdat Nederland tot de halve finale is doorgedrongen, zit hij nog steeds in Brazilië. Daarom hebben ze besloten dat zij maar alvast alleen op vakantie gaat en dat jij zich bij haar voegt.
Zij is vandaag Medan in geweest en gaat morgen naar Bukit Lawang. Ze heeft daar al een accommodatie geboekt en daarbij geregeld dat ze in Medan wordt opgehaald. Voor die rit van drie uur betaalt ze 400.000 roepia, ruim 25 euro. Als ze meer passagiers weet te vinden, kan ze dat bedrag met hen delen. Dus als we ook die kant uit zouden willen, dan laat ze ons graag meerijden. We hebben nog geen strak schema, maar we willen in elk geval ook naar Bukit Walang. Dat ligt aan de rand van de jungle (van nationaal park Gunung Leuser) en is een gangbare uitvalsbasis voor korte of langere trips de jungle in. Als het beetje meezit kun je daar ook orang oetans spotten.
We overleggen even met elkaar, wegen verschillende opties tegen elkaar af en besluiten uiteindelijk om morgen met Lisanne mee te reizen. Dat betekent tussen elf en twaalf uur vertrekken. Per e-mail en sms gaan we kijken of we een accommodatie naar ons zin kunnen boeken. Eén blijkt vol, een andere van ons lijstje heeft alleen een kamer met gedeelde badkamer. Dat heeft niet onze voorkeur, maar onoverkomelijk is het zeker niet. We boeken nog even niet; we kijken morgen wel verder...